Jozefien Daelemans, hoofdredacteur Charlie Magazine
Ik moet eerlijk zijn, ik noem mezelf nog niet zo heel erg lang feminist. In tegenstelling tot de vele jonge, intelligente en wakkere vrouwen die ik vandaag ontmoet, had ik als twintiger weinig met het woord of de beweging. Er werd toen minder gesproken over het feministisch gedachtengoed dan vandaag.
Monika Triest, auteur van o.a. ‘Wat zoudt gij zonder ’t vrouwvolk zijn? Een geschiedenis van het feminisme in België’
Al in de middelbare school, waar de ‘mères’ mochten lesgeven terwijl de ‘sœurs’ het vuile werk moesten opknappen, was ik me bewust van een grote onrechtvaardigheid in de samenleving. Waarom de enen zus en de anderen zo? Ook het feit dat de pastoor mocht zeggen wat hij wilde vanop de preekstoel stuitte me tegen de borst. Die man duldde natuurlijk geen wederwoord, hoewel ik dat toch ijverig probeerde.
Sofie De Neve, stafmedewerker VIVA-SVV
Ik ben een feminist, absoluut. Helaas worden daar meteen een aantal incorrecte associaties aan verbonden. Ben ik een mannenhaatster? Absoluut niet. Een vrouwenknuffelaarster? Ook niet. Een chronische zaag? Hope not 😉 Dat ik een feminist ben, wil ook niet zeggen dat ik het altijd eens ben met alle andere feministen. Want sommigen denken zwart-wit en zo zit de wereld nu eenmaal niet in elkaar.
Anonieme getuigenis aan Vrouwenraad
Ik ben niet verkracht. Mijn leven was niet in gevaar. Dat van mijn ongeboren kind evenmin. Ik ben een gewone vrouw, die door eenvoudige domme pech zwanger is geraakt, en daar op dat moment niet klaar voor was.
Valérie Tanghe, ingenieur en afdelingshoofd Infrastructuur bij NRB, voorzitter Amazone vzw/asbl en Beslist Feminist
Als tiener was ik niet specifiek bezig met feminisme. Ik kan ook niet zeggen dat ik bewust seksisme of discriminatie heb meegemaakt als jonge vrouw. En hoewel mijn omgeving me afraadde om als meisje aan de studies ingenieur te beginnen, dacht ik dat dat eerder aan onwetendheid lag bij mijn leerkrachten dan aan hun stereotiepe denkbeelden. Omdat ik nogal eigenwijs was, deed ik die studies toch. Per slot van rekening, met een vader als ingenieur, wist ik wel wat het beroep inhield, en vond ik het even geschikt voor vrouwen als voor mannen….
Anaïs Langbeen, auteur op Charlie magazine
Het is pas wanneer ik mezelf zie als één met een groep vrouwen, dat ik mijn eigen identiteit helder zie. Tegelijk leer ik dat ik niet zo belangrijk ben: mijn mening is maar één van de vele. De kracht die erin ligt, zit in de dialoog die ze oproept. Daardoor leef ik me in een ander in, maar kom ik tegelijk bij mijn eigen diepste kern. Hoe ik de samenleving ervaar is uiterst persoonlijk, maar dankzij feminisme leerde ik dat andere mensen in dezelfde context dezelfde emoties ervaren.
Naomi De Bruyne
“Zich eerst omhoog poepen en dan komen klagen. Lafaards.”
“Dat ze met naam en toenaam zeggen wie ze zijn, zodat we tenminste een eerlijk oordeel kunnen vellen.”
“Wat een preutse feministische seuten. Een paar flirterige sms’en, mag je dan als man niets meer?”
Assita Kanko is politica (verkozen in Elsene), auteur en kaderlid in een internationaal familiebedrijf. Ze is ook lid van de denktank Liberales en columniste voor De Standaard.
Niet alleen het cynisme dat schaamteloze handelaars aan de dag leggen bij de seksuele uitbuiting van jonge studentes, raakte me de voorbije tijd erg, ook de bevestiging van stereotypes door de Brussels Marathon. De mannelijke winnaar kreeg eerst 1.000 euro, de vrouwelijke slechts 300 euro (DS 2 oktober).
Aviva Dierckx, voorzitter Liberale Vrouwen
Wij zijn geen andersglobalisten, peaceniks, rakettenbetogers, stakers, antikapitalisten noch geitenwollensokken. Zo’n wijd T-shirt met een slogan vinden wij een fashion crime. Ze vinden ons dan ook een ‘burgerlijke’ vrouwenbeweging. Lipstickfeministen. Maar toch zijn we er, en meer dan bereid om malle roze pussyhats te dragen.
Celia Ledoux
Dit is een tekst over vrouwenlichamen. Die zijn nooit goed. Ook deze tekst zal u nooit goed vinden. Hij zit niet in één van die twee gebetonneerde kampen, waarin deze loopgravenoorlog zich heeft vastgemetseld.
Het gaat ‘m om de sluier.
Zo wordt hij genoemd. Hij komt in duizend varianten. Gezichtsbedekkend, klein, lang, los, strikt, hip. Sommige meisjes hebben een tulbandje, waarvan ik me steeds afvraag hoe ze ‘m gedaan krijgen. Hij lijkt me zo flatterend op dagen dat mijn haar slecht ligt. Sommige meisjes hebben plooien rond hun gezicht waarvan het duidelijk is dat ze niet dienen om de aandacht van hun schoonheid af te leiden, maar ‘m daar regelrecht te leggen via nauwgezet gevolgde youtube-filmpjes. Ik heb de indruk dat het soms één groot spel is.
De mens, waardanook: één pot nat.
Magda Michielsens, voormalig (em) professor vrouwenstudies
Natuurlijk ben ik feminist. Ik ben het altijd geweest en zal het altijd blijven. Vrouwen en mannen hebben gelijke rechten en zo hoort het ook. Van vrouwen verwacht ik even veel (of even weinig) als van mannen. Mijn feminisme is een feminisme van vrijheid, gelijkheid en verantwoordelijkheid. Simpel toch ? Of niet ?
Wim Slabbinck, klinisch seksuoloog, Ruimte Gent
Feminisme betekent voor mij dat je alle kansen krijgt om je te ontplooien als mens. Dat is ook voor mannen belangrijk, want de cijfers over discriminatie en geweld bij mannen zijn hoog. In 2015 maakten mannen maar 29 % uit van alle mensen met ouderschapsverlof. In echtscheidingszaken worden vaders bij het toewijzen van de kinderen nog te vaak benadeeld door rechters, ze kampen meer met middelenmisbruik, ze zijn vaker het slachtoffer van verbaal geweld en van slagen en verwondingen dan vrouwen. Eén op de tien mannen wordt geconfronteerd met fysiek geweld en psychisch geweld door de partner of ex-partner. Meer dan de helft van de mannelijke slachtoffers praat er met niemand over en doet op die manier geen beroep op de eigen omgeving, of op professionele hulp.
Fatma Arikoglu, stafmedewerker Gelijke Kansen ELLA
Deze blog over antifeminisme, racisme en mannenrechten verscheen eerder op diggit magazine.
Feministische mannen, die bestaan. En gelukkig maar. Hoe meer stemmen er zijn die een einde willen maken aan genderongelijkheid en andere vormen van ongelijkheid, hoe beter. Volgens sommigen kan de aanwezigheid van mannen in feministische debatten het imago van feminisme ten goede komen. Immers, niet zelden worden feministen afgeschilderd als mannenhaters en als het egoïstisch geslacht dat blind zou zijn voor de ongelijkheid die mannen meemaken. Omgekeerd bestaan ook mannelijke – en vrouwelijke – antifeministen die feminisme openlijk verfoeien en zelf een zogenaamde tegenbeweging aanhangen.
Haydée De Loof, Work in Heels
Woensdagavond werd de ‘Gouden Schoen’ uitgereikt en voor het eerst was er zowel een gouden schoen voor de mannen als voor de vrouwen. Tot vorig jaar konden vrouwen slechts aanspraak maken op de ‘Gouden Pump’. Niet voor hun sportprestaties, wel voor het bezitten van de titel ‘knapste voetballersvrouw’. Iedereen die eventjes op mijn site rondstruint zal weten dat ik helemaal niks tegen pumps heb. Voor mij zijn pumps elegante schoenen waarmee ik mijn eigen stijl kan vormgeven. Ik kan ze ook gewoon uitlaten als ik dat wil, dat is het fijne eraan. Niemand dwingt me om die aan te doen.
Daphne Rasschaert, alumna Gender en Diversiteit, auteur van ‘Gezocht: Femanisten’, zij-kant
Zanger Ian Thomas vertelt zelfverzekerd dat hij make-up draagt, Obama huilt op zijn afscheidsspeech voor miljoenen kijkers wanneer hij zijn vrouw Michelle bedankt en Brits journalist Tim Samuels houdt in zijn boek Waar is mijn speer een betoog voor een nieuwe mannelijkheid. Langzamerhand slaan meer en meer mannen barsten in de traditionele mannelijke gendernormen. Ze ervaren hoe die maatschappelijke verwachtingen hun keuzevrijheid beperken en weigeren eraan te conformeren. Als jonge feministe ben ik blij met deze mannelijke frontrunners en vind ik het tijd voor een emancipatiebeweging van vrouwen én mannen samen, voor vrouwen en mannen samen.
Annouk Brebels, beleidsmedewerker Liberale Vrouwen
De nieuwe tentoonstelling in het Gallo Romeins museum in Tongeren combineert de hedendaagse kunstfotografie van Marc Lagrange met archeologische artefacten uit de romeinse tijd. Het thema van de tentoonstelling is ‘vrouwelijke schoonheid’. Het schoonheidsideaal bij de Romeinen baseerde zich op Venus, de godin van schoonheid. Ook bij de portretten van Marc Lagrange ziet de toeschouwer het ideale schoonheidsideaal van de vrouw in een hedendaagse context. Het experiment om kunst met archeologie te combineren lijkt weliswaar geslaagd in de tentoonstelling.
Magda De Meyer, voorzitter Vrouwenraad
Wie denkt dat alles geregeld is en de vrouwenbeweging dus overbodig geworden is, kijkt niet verder dan zijn neus lang is. Zelfs als dat zo zou zijn en er niets meer te bereiken valt, dan nog moeten we constant waakzaam zijn. Want mensen- en vrouwenrechten worden al te vlug en te gemakkelijk teruggeschroefd. Kijk naar wat er in Afghanistan gebeurd is, ooit een welvarend land met meisjes en vrouwen die studeerden en werkten.
Katlijn Malfliet, Vicerector Diversiteitsbeleid KULeuven
Vrouwen worden verheerlijkt of verguisd, maar niemand blijft onberoerd bij vrouwenprofielen. “Diva’s, macha’s, bitches en mietjes”, lezen we in De Standaard van vrijdag 27 mei 2016. In dat artikel ging het over de vraag of vrouwelijke politici harder voor elkaar zijn dan mannelijke.
Aan onze KU Leuven is het niet anders. Het beeld van de mannelijke professor met kalend hoofd en grijze baard blijft hardnekkig de geesten doordrenken, ook die van onszelf; niemand ontsnapt aan ingeburgerde stereotypen.
OVER BARINGS- en ANDERE RECHTEN
Tom Van den Broeck, vroedvrouw/lactatiekundige bij La Madrugada
Dat hebben die van de Vrouwenraad goed gezien: om aan de vooravond van de internationale mannendag een man in een typisch vrouwenberoep (in casu: vroedvrouw) iets te laten schrijven over feminisme … een ongewone invalshoek. Sowieso vinden veel mensen het ongewoon dat je als man het beroep van vroedvrouw uitoefent. Ik word er om de haverklap op gewezen dat het toch wel apart is om enkel met, rond, door, onder, tussen en voor vrouwen te werken. Terwijl ik daar zelf nooit bij stilgestaan heb vroeger. Ik ben trouwens niet de enige man hoor, maar dik gezaaid zijn we (nog?) niet. Tot nader order ben ik wel de enige (!) mannelijke lactatiekundige (of: borstvoedingsspecialist) van Vlaanderen.
Erwin Ollivier, General Manager Athlon/DLL
Ik ben nu goed 9 maanden ver in mijn rol als corporate gender equality ambassador (het klinkt bijna symbolisch) en heb ondertussen best al wat groot- en kleinsschalige activiteiten meegemaakt rond gendergelijkheid. En één ding valt mij telkens weer op wanneer ik de zaal rondkijk: WAAR ZIJN IN HEMELSNAAM DE MANNEN!? Ze lopen verloren tussen de grote aantallen vrouwelijke deelnemers. Zowel de vrouwen als die enkele mannen komen steeds uiterst geëngageerd en strijdbaar over, maar helaas zitten de mannen die ik dan ontmoet zelden in functies die zwaar op het beleid binnen hun bedrijf kunnen wegen.
Ilona Lodewijckx, founder bij Fille Folle
Meisjes? Da’s drama. Katten en klauwen en roddelen achter elkaars fashionable rug. Geef mij maar een kerel. Recht door zee, geen bullshit, vuist op tafel.
Sofie Strubbe blogt op www.perfectdayforapicnic.be
Ik zat bijna te huilen bij de reportage over zindelijkheid in het kleuteronderwijs op Pano gisterenavond. Voor wie het gemist heeft: heel veel huilende kleuters, veel natte broeken en enkele ploeterende kleuterjuffen die ons eeuwigdurende respect verdienen. Kleuterjuffen hollen van de ene kakkebroek naar de andere, en hebben amper de tijd om de kinderen iets te leren.
Geertje De Ceuleneer, coördinator Diversiteit VRT
Natuurlijk ben ik een feministe. Uit mededogen met mannen. Niet elke man vindt het zo leuk om gezinshoofd en belangrijkste kostwinner te zijn. Eeuwenlang moest hij zich opofferen in de strijd en als er mensenlevens op het spel staan, wordt hij als laatste gered. Flink moeten zijn, niet huilen, uiteraard houden van wiskunde en voetbal, handig zijn in klusjes, besluitvaardig door het leven gaan. Neen, dames, we moeten die mannen wat ontzien en onze verantwoordelijkheid opnemen.
Els Flour, voorzitster Furia vzw
Denkend over m’n engagement in Furia – de vlag waaronder het Vrouwen Overleg Komitee voortaan vaart – beland ik bij het prille begin.
Ashley Vandekerckhove, student Genderstudies
De volgende gebeurtenissen zijn maar enkele van de belangrijke voorvallen in mijn leven die mij als feministe hebben geschapen. Als vrouw zijnde in deze androcentrische, patriarchale wereld kan ik nog veel meer voorbeelden geven, maar ik heb me op deze gebeurtenissen geconcentreerd omdat deze de scharniermomenten van mijn (feministisch) leven vormen. Daarnaast zou ik heel graag Misha Verdonck willen bedanken voor het nalezen van deze blog.
Joye Desmedt, genderstudies Leeds
Vrouwenvoetbal: een begrip met ingebakken vooroordelen, maar met veel potentieel. Kortom, een sport vergezeld van weerstand in de vorm van materiële en culturele hindernissen, die ikzelf als jonge speelster aanvoelde, en vandaag nog steeds vrouwen van het veld houdt. Gelukkig lijken we wel op een keerpunt te staan: de Belgische Red Flames zijn voor het eerst geselecteerd voor het Europees Kampioenschap Voetbal 2017 dat gespeeld zal worden in Nederland. De bijhorende representatie is cruciaal om het verzet tegenover voetballende vrouwen te ontmantelen.
Celia Ledoux
Ik heb de krantenkop gezien, ja. Vrouwen moeten meer zorgen als ze deeltijds werken.
Maar er zit een oudere kop in mijn hoofd. Voor één op vijf papa’s is hun eigen baby de eerste die ze vasthouden. Dertig procent weet niet hoe ze een baby moet vasthouden.
Fatma Arikoglu, stafmedewerker Gelijke Kansen ELLA
Zomer, zon, zee en strand. Dat rijtje aan concepten is na deze zomer nooit meer hetzelfde. Spontaan denken er velen ook het nieuwe woord boerkini bij. Waar zomer, zon, zee en strand steevast gepaard ging met associaties als vakantie en vrije tijd, associëren we het nu met politiek zwaar beladen termen als ‘onderdrukking’, ‘radicalisering’, ‘integratie’ etc. De ‘bevrijding van de vrouw’ op de stranden was opeens een prominent thema. Niet alleen in Nice dacht men de vrouw met politionele macht te moeten bevrijden, ook in ons land werden ballonnetjes opgelaten.
Celia Ledoux
De Spelen zijn voorbij, en ik heb ze heel anders bekeken dit keer. Ik zag vrouwen, overal. Niet die karikaturen van kantklossers op de eindceremonie. ’t Waren geen dienstbare vrouwtjes in typische posities. Ze waren méns. Ze waren ik.
Ik zag de judoka die stoer in haar pak, vlak naast de mat, haar kindje borstvoeding gaf. Als je zelf gevoed hebt, dan kan een andere voedende vrouw eruit zien zoals ze wil: je herkent de pose en de vrouw als jezelf.
Celia Ledoux
Rio 2016. Sinds Greg Van Avermaet en Fabian Cancellara kunnen deze Spelen voor mij niet meer stuk. Gooi er nog wat turners in, en ik vergeef 2016 alle regen in juli. Alleen moet je die besprekingen en commentaren erbij nemen. Daar heeft een mens moeite mee. Deze Spelen viel op dat bij mannen woorden vallen als sterk, held, moedig, winnaar. Vrouwen worden beschreven als moeder, mooi, emotioneel, of met hun leeftijd. Je zal maar 4 jaar keihard pijnlijke training doorstaan om een emo jonge moeder te worden genoemd, terwijl je huilende mannelijke tegenvoeter de held is.