Jozefien Daelemans, hoofdredacteur Charlie Magazine
Ik moet eerlijk zijn, ik noem mezelf nog niet zo heel erg lang feminist. In tegenstelling tot de vele jonge, intelligente en wakkere vrouwen die ik vandaag ontmoet, had ik als twintiger weinig met het woord of de beweging. Er werd toen minder gesproken over het feministisch gedachtengoed dan vandaag.
Anaïs Langbeen, auteur op Charlie magazine
Het is pas wanneer ik mezelf zie als één met een groep vrouwen, dat ik mijn eigen identiteit helder zie. Tegelijk leer ik dat ik niet zo belangrijk ben: mijn mening is maar één van de vele. De kracht die erin ligt, zit in de dialoog die ze oproept. Daardoor leef ik me in een ander in, maar kom ik tegelijk bij mijn eigen diepste kern. Hoe ik de samenleving ervaar is uiterst persoonlijk, maar dankzij feminisme leerde ik dat andere mensen in dezelfde context dezelfde emoties ervaren.
Wim Slabbinck, klinisch seksuoloog, Ruimte Gent
Feminisme betekent voor mij dat je alle kansen krijgt om je te ontplooien als mens. Dat is ook voor mannen belangrijk, want de cijfers over discriminatie en geweld bij mannen zijn hoog. In 2015 maakten mannen maar 29 % uit van alle mensen met ouderschapsverlof. In echtscheidingszaken worden vaders bij het toewijzen van de kinderen nog te vaak benadeeld door rechters, ze kampen meer met middelenmisbruik, ze zijn vaker het slachtoffer van verbaal geweld en van slagen en verwondingen dan vrouwen. Eén op de tien mannen wordt geconfronteerd met fysiek geweld en psychisch geweld door de partner of ex-partner. Meer dan de helft van de mannelijke slachtoffers praat er met niemand over en doet op die manier geen beroep op de eigen omgeving, of op professionele hulp.
Veerle Malschaert, comédienne, V/M met talent
Heeft talent een geslacht? Maakt het iets uit of iets wel of niet gemaakt of uitgevoerd wordt door een man of door een vrouw? Maakt het iets beter of slechter? Je denkt nu misschien spontaan: nee, uiteraard niet. We willen toch geen waardeoordeel vellen en iemand discrimineren op grond van iemands sekse. We zijn toch niet seksistisch? Daar zijn we toch allang voorbij anno 2017?
Elien Spillebeen, reportagemaker en vredesvrouw
‘Is een internationale vrouwendag nog wel nodig?’ Lang zullen ze er niet over hebben nagedacht op de redactie van Knack toen ze de vraag voor volgende week moesten bepalen. Het antwoord zal ongetwijfeld variëren van ‘Ja, maar…’ tot ‘Nee, maar…’. Op 8 maart zal de vrouw en de samenleving in verschillende lijstjes, opinies en reportages op de korrel worden genomen. En we doen er maar beter aan mee.
Ico Maly, docent Tilburg University en hoofdredacteur Diggit Magazine
Beslist feminist? Onomwonden ja. Maar wat betekent die outing? Het bestaan van de blog Beslist Feminist en de noodzaak om zich te uiten als feminist wijst op twee zaken.
Otto-Jan Ham, tv-presentator ‘De Ideale Wereld’ Canvas
Het was de wielerzesdaagse van Gent en ik werd verondersteld om voor één welbepaald onderdeel, ik ben vergeten welk onderdeel precies, de bloemen te overhandigen aan de winnaars.
Het was een bewogen avond. Om te beginnen waren mijn vriendin en ik iets te laat. Volgens mijn vriendin ligt dat aan mij omdat ik altijd veel te laat op zoek ga naar een babysit. Daar heeft ze trouwens wel een punt.
Anouck Meier, onderneemster, freelance copywriter & blogger
Anecdote Anthology
Een paar honderd woorden om toe te lichten wat voor feminist ik ben. Een uitdagende oefening in bondigheid, want er is wellicht geen enkel onderwerp waarover ik zo graag en lang uitweid als over feminisme. Tot spijt van wie het benijdt. En – u raadt het al – zo zijn er wel een paar.
Om de oefening in zelfreflectie in goede banen te leiden, stel ik u een handig instrument voor: de Stereotiepe Typologie der Hedendaagse Feministen. Een feilloos model om te analyseren aan welke onwankelbare vooroordelen over feministen u al dan niet voldoet.
Analyseert u even met me mee?
Geertje De Ceuleneer, coördinator Diversiteit VRT
Natuurlijk ben ik een feministe. Uit mededogen met mannen. Niet elke man vindt het zo leuk om gezinshoofd en belangrijkste kostwinner te zijn. Eeuwenlang moest hij zich opofferen in de strijd en als er mensenlevens op het spel staan, wordt hij als laatste gered. Flink moeten zijn, niet huilen, uiteraard houden van wiskunde en voetbal, handig zijn in klusjes, besluitvaardig door het leven gaan. Neen, dames, we moeten die mannen wat ontzien en onze verantwoordelijkheid opnemen.
Celia Ledoux
De Spelen zijn voorbij, en ik heb ze heel anders bekeken dit keer. Ik zag vrouwen, overal. Niet die karikaturen van kantklossers op de eindceremonie. ’t Waren geen dienstbare vrouwtjes in typische posities. Ze waren méns. Ze waren ik.
Ik zag de judoka die stoer in haar pak, vlak naast de mat, haar kindje borstvoeding gaf. Als je zelf gevoed hebt, dan kan een andere voedende vrouw eruit zien zoals ze wil: je herkent de pose en de vrouw als jezelf.
Celia Ledoux
Rio 2016. Sinds Greg Van Avermaet en Fabian Cancellara kunnen deze Spelen voor mij niet meer stuk. Gooi er nog wat turners in, en ik vergeef 2016 alle regen in juli. Alleen moet je die besprekingen en commentaren erbij nemen. Daar heeft een mens moeite mee. Deze Spelen viel op dat bij mannen woorden vallen als sterk, held, moedig, winnaar. Vrouwen worden beschreven als moeder, mooi, emotioneel, of met hun leeftijd. Je zal maar 4 jaar keihard pijnlijke training doorstaan om een emo jonge moeder te worden genoemd, terwijl je huilende mannelijke tegenvoeter de held is.
Celia Ledoux
Volgens Fernand Huts zijn jonge mensen niet meer ondernemend omdat hun vrouwen nieuwe mannen willen. Ze willen citytrips en tijd met de kinderen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik zelden naar koetsen in de stad heb verlangd en dat ik perfect voor mijn eigen wafels (op het strand, en slechts zelden op iemands gezicht) kan zorgen.
Soit: hij gebruikt er andere woorden voor, maar Fernand Huts vindt dat work-life-balance niet is uitgevonden voor ondernemers.
Fran Bambust, Ovum Perplexicorum
Ik weet niet of ik een feministe ben. Ik hoop het eigenlijk wel, want ik associeer het met gelijke rechten, gelijke kansen, openheid voor expressie en invulling en gelijke waardering van inbreng, inspanning en resultaat. Waarden die ik zelf wel hoog in het vaandel wil dragen.
Alleen…
Bart Eeckhout, journalist De Morgen
De voorbije tweeënhalve jaar heb ik deel uitgemaakt van een uiterst bescheiden maar boeiend sociaal experiment. Gedurende die tijd hebben mijn lief – tevens de moeder van onze twee beeldige kinderen – en ik op dezelfde plek voor dezelfde werkgever een vergelijkbare baan uitgeoefend met een vergelijkbare verantwoordelijkheid. Een behoorlijke pittige job bovendien met veel flexibele (lees: lange) uren en bijhorende stress: chef spelen bij de krant.
Cathérine Ongenae, journalist
Het recht van de sterkste interesseert me niet. Privilege ook niet. Dat zijn geen mensenrechten, laat staan dat het verdiensten zijn, ook al beweert Donald Trump van wel. Ik kan niet tegen onrechtvaardigheid, onderdrukking, discriminatie. Ik rebelleer tegen dominantie en gebrek aan respect. Van misbruik word ik mottig, of het nu fysiek, seksueel of psychologisch is. Ik haat terreur, ook wanneer het gezaaid wordt door vrouwen. En ja, natuurlijk kunnen vrouwen bully’s zijn.
Bieke Purnelle, journalist – directeur RoSa
Of ik eens kon neerpennen waarom ik mezelf feminist durf noemen, in een slordige 600 woorden. Natuurlijk kon ik dat, antwoordde ik onversaagd en zelfzeker. Hoe langer ik erover nadacht, hoe onzinniger de vraag mij leek. Waarom geen anti-feministen vragen waarom ze het niet (willen) zijn? Waarom niet vragen wat mensen ervan weerhoudt gelijke rechten te bepleiten? Zou dat niet stukken interessanter zijn?
Hilde Sabbe, journalist
Gek word ik ervan. Van zo’n vrouw – of man – die beweert: “Ik ben geen feminist”, en vervolgens haarfijn gaat uitleggen waarom zij/hij wel degelijk feminist is. Alsof het een scheldwoord is, een smoezelig etiket waarvan je niet wil dat je het op gekleefd krijgt. Mannen die besmuikt lachend tegen me zeiden :”Ben jij ook zo’n boze mannenhaatster, nou zo zie je er wel niet uit”: zo ben ik er gedurende een paar tientallen jaren ook veel tegengekomen. Terwijl ik het altijd de doodnormaalste zaak ter wereld heb gevonden om feminist te zijn.
Guillaume Van der Stighelen, columnist
De wereld zoals we hem kennen is een mannenwereld. Door mannen bedacht en door mannen geregeld.
Alles is gemaakt door mannen. Politiek, het bedrijfsleven, alles. Het verkeer? Voor mannen gemaakt. De kerk? Ventenclub. Door vrouwen in stand gehouden misschien, maar door mannen gemaakt. Het hiërarchische spel in politiek, religie en economie weerspiegelt de manier waarop mannen zich organiseren om iets te realiseren. Het begrijpt hoe mannen denken.
Ward Verrijcken, VRT
Op twitter: @filmWard
De meest invloedrijke feministe in mijn leven? Mijn grootmoeder, de mama van mijn mama. Ik herinner mij haar als ‘ons Make, dat warme, frêle, taaie dametje uit het onooglijke dorpje Peulis bij Mechelen. Bescheiden was ons Make, maar vooral heel intelligent. En daarom maande ze haar kleinkinderen—vooral haar kleindochters, besef ik nu—aan om ambitieus te zijn in dit korte leven.
Want zelf had ze haar middelbare school nooit mogen afmaken, waar ze eeuwig, en terécht, bitter over bleef.