Als 63-jarige mama van twee volwassen dochters en dicht bij mijn pensioen, schrijf ik hier trots dat ik beslist feminist ben.
Ik weet niet zeker of de microbe altijd onzichtbaar sluimerend aanwezig geweest is, maar dankzij mijn job in de sector ben ik gegroeid van bijna onwetend tot gepokt en gemazeld in de materie.
Als je mijn moeder, mezelf en mijn twee dochters op een rijtje zet, dan is de vooruitgang met het blote oog zichtbaar. En dit op vele gebieden: kindertijd en jeugd, studies, deelname aan de arbeidsmarkt, eigen (niet altijd maatschappelijk aanvaarde) keuzes wat betreft partner/gezin, eigen kinderen, woonsituatie, hobby’s, vrije tijd,… . Er is heel wat veranderd op een kleine eeuw tijd!
Ik heb alles geleerd op de werkvloer: van feiten en cijfers over inzichten en analyses tot lobbyen en oplossingen aanreiken. Ik heb geleerd hoe de patriarchale samenleving in elkaar steekt, hoe men moet samenwerken om iets te bereiken (het middenveld, de overheid en de academische wereld), hoe vrouwen over partijgrenzen heen ongelooflijk sterk kunnen staan, hoe we ook de mannen mee moeten nemen in ons verhaal én dat ook zij feminist kunnen zijn. Ik heb geleerd dat vrouwen de helft van de maatschappij uitmaken en dus één grote groep vormen, maar ook dat er vele subgroepen zijn met elk hun eigen problematiek: oudere vrouwen, meisjes en vrouwen met een migratieachtergrond, vrouwelijke vluchtelingen, vrouwen met een handicap, personen met verschillende seksuele geaardheden en genderidentiteiten… . Ik heb beseft dat je als meisje of vrouw om meer dan één reden gediscrimineerd kunt worden.
Meer dan dertig jaar in de vrouwenbeweging hebben mij de ogen geopend: aan de ene kant heeft er een ware omwenteling plaatsgevonden, aan de andere kant zorgt de stereotiepe beeldvorming nog steeds voor veel ongelijkheid, uit geweld zich in meerdere vormen en zijn meisjes/vrouwen niet veilig in de openbare ruimte, en blijft zorg slecht verdeeld en ondergewaardeerd in deze kapitalistische wereld. Zo lang er geen volledige gelijkheid is onder mannen en vrouwen zal er geen mondiale vrede en veiligheid zijn.
Overal ter wereld, in landen die weinig of niet democratisch zijn, staan de mensenrechten en dus ook de vrouwenrechten onder druk. Mannen menen te mogen beslissen, vaak in het kader van een ideologie, over de levens en de lichamen van vrouwen. We moeten wakker blijven, de vinger aan de pols houden en tijdig in opstand komen. Want hetgeen verworven werd, kan met één vingerknip teruggedraaid worden, ginder maar ook hier.
Gelukkig woon ik in België, een land met een traditie van overleg en inspraak. Hopelijk waait er niets over. Hopelijk blijven we verder evolueren naar volledige gelijkheid. We zijn er immers nog lang niet.
Anne